Kilka słów o naturalizowanej reprezentacji

Jan Tomaszewski nie chce, albo nie może żyć bez błysku fleszy i szumu medialnego. Po długim okresie ciszy, za pośrednictwem moich kolegów z Futbol.pl, 63-krotny reprezentant Polski znowu przemówił. Od razu uderzył w punkt delikatny dla kadry Franciszka Smudy, czyli naturalizację piłkarzy do reprezentacji.  Tomaszewski powiedział, że w dupie ma reprezentację, w której będą grali sami naturalizowani Polacy. I ja się z Panem Jankiem wyjątkowo zgadzam. Reprezentacja Polski w piłce nożnej to jeden z symboli kraju. To Nasi ambasadorzy za granicą. Czy w Sejmie, Senacie albo w placówkach publicznych pracują ludzie posługują się łamaną polszczyzną? Albo dotychczas Polskę widzieli na Google Earth, ewentualnie podczas wakacji? Niekoniecznie. I podobnie jest z reprezentacją. Czy na litość Boską z 38 milionów Polaków, nie możemy wyselekcjonować 23 piłkarzy? Oczywiście, że można, ale po co. Lepiej skorzystać z gotowego tworu. Boenisch, Perquis czy Obraniak mają niewiele wspólnego z polską koncepcją gry w piłkę. To ludzie, których wychowała niemiecka i francuska szkoła piłkarska, ale okazali się za słabi na realia reprezentacji czy to Niemiec czy Francji. Inaczej sprawa wygląda z Arboledą, który co prawda nie ma Polskich korzeni, jak wyżej wymieniona trójka, ale dla mnie ma większe prawo czuć się Polakiem. W końcu żyje w Naszym kraju już kilka lat, przesiąkł Naszą kulturą, a w jego żyłach płynie biało-czerwona krew. Dlatego ja jestem przeciwny szukaniu korzeni piłkarzy na siłę. Albo ktoś chce jak kiedyś Podolski a teraz Matuszczyk, albo nie chce i trzeba go prosić jak np. Boenischa.

Na pewno pojawią się głosy, że Niemcy naturalizują na potęgę. Ale Klose, Gomez, Ozil czy nawet Cacau mają zdecydowanie więcej wspólnego z naszymi zachodnimi sąsiadami niż z krajem, w którym się urodzili bądź z którego pochodzą ich rodzice.

Reprezentacja Polski musi składać się z samych polaków. I ten Polak może być biały, czarny, pochodzić z Ameryki Łacińskiej… Najważniejsze, aby czuł się Polakiem, a gra w reprezentacji była dla niego zaszczytem i największym wyróżnieniem. Bo niestety przypadki Boenischa, Obraniaka i Kościelnego pokazują taką postawę tych piłkarzy ”nie zagram w reprezentacji A, to wezmą mnie do kadry Polski, bo tam mieszkał mój dziadek”. Tylko Laurent Kościelny miał odwagę powiedzieć, że jak nie dostanie powołania z reprezentacji Francji zagra dla Polski. Reszta tylko pokazywała jak kocha kraj swoich przodków… .

Tak na zakończenie zastanawiam się, do czego doprowadzi ta masowa naturalizacja. Z całą pewnością do niczego dobrego. Mam tylko nadzieję, że za kilka lat powołania do reprezentacji POLSKI nie będą rozsyłane do piłkarzy, których babcia mieszkała tydzień na wakacjach w Łebie, ciocia była w porcie w Gdyni, a szwagier przejeżdżał przez Polskę w drodze na zachód bądź wschód Europy. 

Jeszcze trochę i tak może prezentować się reprezentacja Polski...